Tekerlekli sandalyeyle hayatı doyasıya yaşıyor

Ahmet Bayram

İzmir'de 2 yaşında geçirdiği çocuk felci sonucu tekerlekli sandalyeye bağımlı hale gelen 54 yaşındaki Osman Ertöz, engeline rağmen aktif sosyal yaşamıyla dikkati çekiyor.

Tekerlekli sandalye basketbolundan, atletizme, danstan yamaç paraşütüne kadar birçok spor ve aktiviteye katılan Ertöz, çeşitli müzik topluluklarında korist ve solist olarak yer alıyor, fırsat buldukça aikido yapıyor.

Sağlıklı bir bebek olarak 1963 yılında dünyaya gelen Osman Ertöz, 9 aylıkken yürümeye başladı, 2 yaşına geldiğinde yapılan iğne sonucu çocuk felci geçirince bir daha yürüyemedi. 10 yaşına kadar bedensel engelli olarak çoğunlukla evde oturan, sadece annesinin desteği ile istediği yere gidebilen Ertöz, 10 yaşından sonra pazarlarda limon satarak para kazanmaya başladı ve yaşamı bu noktadan sonra değişti.

Pazarlarda çalışmaya başladıktan sonra kendi ifadesiyle "Bir daha eve girmeyen." Ertöz, 22 yaşında belediyede memur olarak göreve başladı, bu sırada spor ve müzikle tanıştı.

İlk olarak 1988 yılında 3 engelli arkadaşıyla "engelli basketbolu"na başlayan Ertöz, aynı zamanda atletizmle tanıştı, atletizmde katıldığı ulusal ve uluslararası organizasyonlarda dereceler elde etti.

Bir yandan basketbola ilgisini sürdüren Ertöz, kurucusu ve başkanı olduğu Karşıyaka Engelliler Spor Kulübünde tekerlekli sandalye basketbol takımıyla halen Türkiye liglerinde mücadele ediyor. Son olarak da tekerlekli sandalye dansı branşına da ilgi gösteren Ertöz, partneri Yeşim Eryiğit ile seçildiği tekerlekli sandalye dans milli takımıyla, son 2 yılda yurt dışında katıldığı turnuvalarda da dereceler elde etti.

Fırsat buldukça amatör olarak aikido ve yamaç paraşütü de yapan Ertöz, 25 yıldır korist ve solist olarak çeşitli müzik topluluklarıyla sahne alıyor.

'Ne yaparsam zorla yapmıyorum'

Osman Ertöz, şöyle konuştu:

"Çarşamba günü yine müzik provası var. Perşembe müzik, atletizm ve dansı aynı güne sıkıştırıyorum. Cuma günleri dans çalışmalarım var. Zaten hafta sonları basketbolda lig maçlarımız var. Ya deplasmana gidiyoruz ya da kendi sahamızda oynuyoruz. Haftanın yedi günü doluyum, boş zamanım yok. Bundan dolayı çok mutluyum. Hatta boş zaman bulduğumda aralara farklı bir aktivite bulursam onları sıkıştırıyorum. Bu bende yorgunluk değil de terapi gibi rahatlamaya yol açıyor. Bundan da mutluyum

Yaptığım aktiviteleri sosyal medyadan paylaşıyorum. Bunu görenler beni takdir ediyor. Engelli olmayan arkadaşlarım, bu tempomu görünce bana gıpta ettiklerini, benim bu hızıma yetişemediklerini söylüyorlar. Sosyal medyadan görenler beni takip etmekte zorlandıklarını ifade ediyor. Hiçbir zaman aktif olmaktan ve sosyal hayatın içinde yer almaktan geri adım atmadım. Ne yaparsam zorla yapmıyorum, önce kendim için yapıyorum sonra çevreme ışık saçmaya çalışıyorum."