23 Nisan müsamerelerinden kurtulamayacak mıyız?

Mehmet Ali Birand

Sizleri bilemem, ancak emin olun bana artık bıkkınlık veriyor. Her yıl aynı sahneleri yaşıyoruz. Çok bilmiş çocuklar bulunuyor, besbelli önceden hazırlanmış senaryolarla koltuklara oturtuluyor ve onlar da ?Başbakancılık?, ?Valicilik? oynuyorlar. Hoşunuza gidiyor mu? Bana son derece çağdışı geliyor.

Bu yazıyı yazmamak için kendimi çok tuttum.

Ancak dayanamadım.

Kızabilirsiniz. Buna rağmen, her 23 Nisan' da yaşadığımız bu komediye artık bir son verilmesi gerektiğine dair inancımı sizlerle paylaşmak istiyorum.

Televizyonlarda mutlaka izlemişsinizdir. İzlememenize imkan yok, zira sabahtan akşama söz edilecek fazla birşey olmadığından dolayı bu "Garip şirinlik" sürekli ekranlara getirilir.

Efendim, çocuklarımız yarının büyükleri, liderleri olacaklar ya ... Zamanında kimin aklından çıkmışsa, 23 Nisan günlerinde başbakanların, valilerin, kaymakamların, hatta komutanların koltuklarına çocuklar oturtulur ve onlar da geleceğin başbakanı, valisi veya kaymakamı gibi konuşur.

Bu çocuklar nasıl ve kim tarafından seçilir, bilemem.

Bildiğim tek şey, her ?Dönemin?, ?Kendine benzeyen çocukları? seçtiğidir. Genelde de hepsi pek bir bilmiştir. Ağzı laf yapanlar tercih edilir. Besbelli bir gece öncesinden aileleri veya onu seçenler tarafından neler söylemesi ve nasıl espri yapması bile öğretilmiştir.

İşin daha da komik yanı, bu oyuna herkesin katılması.

Baksanıza, Başbakan ve bakanlar nasıl gülüp eğlendiler.

Gazetecilere ne dersiniz?

Onlar da rol yapıp, o çok bilmiş çocuklara ciddi ciddi sorular soruyorlar.

Tabii bir de, o minicik çocuklara asker-polis kıyafetleri giydirip ellerine oyuncak tabanca veren aileler var. Onlara, çıldırıyorum.

Neden silah?

Neden üniforma?

Stadlardaki o cıvıl cıvıl eğlencelere ise bayılıyorum. Rengarenk giyinmiş çocukların çoşkusu da başka oluyor.

Neyse içimi döktüm.

Siz bu müsamere -komedi karışımı oyunu beğeniyorsanız, izlemeye devam edebilirsiniz.

Ben ise bunları çağ dışı buluyorum. Son derece yapmacık, iptidai geliyor. Buna ne ihtiyacımız var, bunu da anlayamıyorum. Ne çocuklar ne de büyükler oynanan bu oyuna inanıyor, ancak yine de değiştirmeye kimse cesaret edemiyor.